Πίκρα η ζάχαρη!

Πώς η κραταιά μέχρι πρό τινος ελληνική βιομηχανία ζάχαρης κατέρρευσε και απειλείται πλέον με πλήρη αφανισμό; Πώς, από τα 10 εκατ. κέρδη που έγραφε το 2005 στον ισολογισμό της, έφτασε σήμερα να κλείνει τα εργοστάσιά της, την ώρα μάλιστα που οι διεθνείς τιμές του προϊόντος έχουν απογειωθεί; Πώς από τα 400.000 στρέμματα τεύτλων απέμειναν 55.000, πώς οι 1.320 μόνιμοι εργαζόμενοι έγιναν μόλις 428, πώς οι 320.000 τόνοι παραγωγής μειώθηκαν σε 35.000 και πώς ναυάγησε κι αυτό ακόμα το σχέδιο παραγωγής βιοκαυσίμων; Και, τελικά, ποιοι και πώς αντικατέστησαν το πρόσημο «συν» με «μείον»; Εχουμε και λέμε: Η Κοινή Αγροτική Πολιτική που διέταξε. Οι ελληνικές κυβερνήσεις που εκτέλεσαν. Οι τραπεζίτες που εξυπηρετήθηκαν. Το λόμπι των πετρελαιάδων που επέβαλαν. Οι κομματικοί «κουμπάροι» που άλωσαν. Μια υπόθεση που δεν καταπίνεται ούτε με κάμποσα κουταλάκια ζάχαρης. Που κι αυτή εισαγωγής είναι πια.

Image17-300x201

έξι πρόσωπα αφηγούνται την άγνωστη ιστορία τους

Στο κτήριο «Υπατία» 237 άνθρωποι που βρίσκονται πλέον στην 27η ημέρα απεργίας πείνας, παίρνοντας μόνο νερό και ζάχαρη, ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους. Είναι μετανάστες. Οι λέξεις με τις οποίες έχουμε συνδέσει την ύπαρξή τους είναι: φράχτες, ναρκοπέδια, αστυνομία, FRONTEX, ρατσισμός, μαύρη εργασία. Πίσω από τη σημειολογία αυτών των λέξεων, όμως, υπάρχουν τα πρόσωπα και οι ιστορίες τους. Οταν ακόμα οι «μετανάστες» ήταν «κανονικοί» άνθρωποι…

Image16-1024x688

Φυσάει κόντρα

Στο Λονδίνο συνεδριάζουν σε κατειλημμένα πανεπιστήμια, για τις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, στη Ρώμη σχεδιάζουν τις νέες καταλήψεις μετά το Κολοσσαίο και τον Πύργο της Πίζας, στο Παρίσι ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους, στην Πράγα κάνουν την αποτίμηση της απεργίας της προηγούμενης μέρας, στο Δουβλίνο ετοιμάζονται για τις συγκρούσεις που έρχονται… Η «χαμένη γενιά» της Ευρώπης εξεγείρεται, βγαίνει στο δρόμο και διεκδικεί: κάτι άλλο από ένα ανύπαρκτο μέλλον, κάτι διαφορετικό από μια ζωή που κάποιοι αποφάσισαν να μετατρέψουν σε ακροβασία στο κενό. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι η βοή της Ιστορίας. Αυτή που οι τηλεοπτικές οθόνες δεν μας δείχνουν, αυτή που δεν βλέπουν οι «αναλυτές» στα δελτία των 8.

Image1

Κι αν φύγουν

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι’ αυτό και πέθανε γι’ αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.

Πεινικά … κολάσιμη πράξη

ΤΑ «ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ» ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΝ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ. Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΒΡΗΚΑΝ ΠΡΟΣΦΟΡΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΣΟΥΒΑΛΑΚΗ ΘΕΤΕΙ, ΟΜΩΣ, ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ […]