Κατεβαίνουν σαν κύματα. Ξεχύνονται από το μετρό, περπατάνε γρήγορα, καβαλάνε ποδήλατα, οδηγούν μηχανές, στριμώχνονται σε αυτοκίνητα. Δεν είναι απλώς πολλοί, είναι πάρα πολλοί – πολύ περισσότεροι από όσους έχουμε να δούμε στον δρόμο καιρό τώρα, σίγουρα περισσότεροι από οποιαδήποτε άλλη κίνηση αλληλεγγύης σε κρατούμενο, αφάνταστα περισσότεροι από όσους κι οι ίδιοι οι διοργανωτές είχαν υπολογίσει.
Είναι γνωστό ότι οι πόλεις μιλάνε – τουλάχιστον για όποιον έχει μάτια να κοιτάξει κι αυτιά να ακούσει. Ή, έστω, λίγο χρόνο να κοντοσταθεί. Οι πόλεις μιλάνε στις ανισόπεδες διαβάσεις και τα φανάρια των δρόμων, στα μπαρ και τα καφενεία, σε πορείες και διαδηλώσεις. Οι πόλεις φωνάζουν και ψιθυρίζουν, ερωτοτροπούν κι ασχημονούν, στέλνουν μηνύματα κι άλλοτε τα κρυπτογραφούν.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.