«Δεν ξέρω τον δρόμο για τις Σεϊχέλες / Μου λεν εκεί κάτω πως κάνουνε τρέλες / Εγώ όμως γουστάρω να πάω πιο κοντά / Να πάω στο Μπραχάμι με λίγα λεφτά». Τραγουδάω σιωπηλά (φυσικά) Apurimac, οδηγώντας μέσ’ από έναν λαβύρινθο από στενοσόκακα κι αναζητώντας το πάρκο του Ασυρμάτου.
Τουλάχιστον επεισοδιακή ήταν η επέτειος των 100 χρόνων του σωματείου των δημοσιογράφων της Αθήνας, που γιορτάστηκε χτες παρουσία του πρωθυπουργού, κυβερνητικών παραγόντων και των… απαραίτητων ΜΑΤ. Η Ενωση Συντακτών διοργάνωσε έκθεση κι έκανε τα εγκαίνια την ίδια ημέρα που έναν αιώνα νωρίτερα υπογράφηκε η ιδρυτική διακήρυξή της από μια χούφτα δημοσιογράφους που δεν είχαν χρήματα ούτε για την κηδεία ενός συναδέλφου τους.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.