«Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής χρειάζεται να γίνει στις συνειδήσεις των ανθρώπων»

Είναι η 9η χρονιά που το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών μάς προσκαλεί στην αντιρατσιστική γιορτή του και σίγουρα η πιο ελπιδοφόρα. Με τους ναζί επιτέλους αντιμέτωπους με τη Δικαιοσύνη, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες να κλείνουν, με το νομοσχέδιο για τους μετανάστες προ των πυλών, η γιορτή που θα στηθεί φέτος στη Γεωπονική θα είναι μια πρώτη γεύση δικαίωσης για τους χιλιάδες ανθρώπους που αγωνίζονται χρόνια τώρα.

«Αν τα σκίτσα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομα»

«Το χιούμορ είναι ο πιο σύντομος δρόμος από έναν άνθρωπο σε έναν άλλον» συνήθιζε να λέει ο μέγας Wolinski κι οι σκιτσογράφοι ανά τον κόσμο αγαπούν την ταχύτητα. Το πόσο μεγάλα πάθη μπορούν να προκαλέσουν και το πόσο μπορούν να ταρακουνήσουν συνειδήσεις αποδείχθηκε δραματικά τον χειμώνα με την αιματηρή επίθεση των τζιχαντιστών στο «Σαρλί Εμπντό». Οπως αποδείχθηκε περίτρανα το πόσο μεγάλες μάχες μπορούν να δώσουν με τα πενάκια τους.

Η τέχνη στις φυλακές ως διέξοδος ελευθερίας

Το εργαστήρι ζωγραφικής λειτουργούσε μέχρι πριν από 3 χρόνια, όταν η σωφρονιστική υπάλληλος που το «έτρεχε» πήρε σύνταξη. «Ο εγκλεισμός προκαλεί πολλά προβλήματα στους ανθρώπους, ιδρυματοποιούνται πολύ γρήγορα», μας λέει η ψυχολόγος των φυλακών Νίκη Μουσχή. «Το εργαστήρι ήταν μια εξαιρετική δημιουργική διέξοδος, οι γυναίκες περίμεναν το μάθημα μια φορά την εβδομάδα πώς και πώς. Εδώ βλέπετε παλιότερα έργα τους. Κι είχε κι άλλη σημασία εκτός από τη δημιουργική: τα έσοδα από τα έργα πάνε απευθείας στις δημιουργούς αλλά και υπολογίζονται ευεργετικά οι μέρες στην ποινή τους ανάλογα με το σε πόσα εργαστήρια θα συμμετάσχουν»

Οσοι πιστοί προσέλθετε…

Μοιάζει με φίδι που αργοσαλεύει. Κάτω από τον καυτό ήλιο στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο και δεν μιλούν πολύ.

Ο καθένας τους ικετεύει εντός του για ένα θαύμα. Αλλος για να περπατήσει ξανά, άλλη για να μείνει έγκυος, μια τρίτη για να σωθεί ο γιος της, ένας τέταρτος για να βρει δουλειά.

«Ο δρόμος μάς έμαθε τον κόσμο. Εις το επανιδείν»

Δικιά μου η χαρά, Δικό μου το αίμα

Δικός μου κι ο τρόμος, Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος

Ο κάθε μικρός θάνατος, κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος

Ολα είναι δρόμος.