Image1

Τα Εξάρχεια (δεν) είναι κατεχόμενα

«Εχει πυγμή η δημοκρατία μας, το γράφουν κι οι εφημερίδες. Και προστατεύει τον πολίτη, το λέει κι ο τίτλος του υπουργείου. Και δεν ανέχεται κανένα άβατο, κοίτα γύρω σου. Νά σου πω, ταυτότητα δημοσιογραφική έχεις πάρει;» Τα μάτια του πιτσιρίκου που περπατάει δίπλα μου παίζουν ανάμεσα στην ειρωνεία και το φόβο. Δεν είναι αναρχικός, δεν είναι φρικιό• ένα αγόρι με μακριά μαλλιά, τατουάζ και σκουλαρίκι είναι. Δεν μένει στα Εξάρχεια• αράζει, όμως, εδώ, στην οδό Μεσολογγίου. Και φαίνεται πως αντιμετωπίζει το όνομα «Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος» σαν ίνδαλμα.

image1

Πάρκα vs malls

ΙΣΩΣ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΓΝΟΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΟΥ ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΠΙΕΙ. ΜΕ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΠΩΣ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, Η ΑΘΗΝΑ ΕΓΙΝΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ, ΚΑΘΕ ΕΚΑΤΟΣΤΟ ΕΝΟΣ ΠΑΡΚΟΥ Η ΜΙΑΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΩΣ ΝΗΣΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΦΙΧΤΟ ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ. ΚΙ ΕΤΣΙ ΦΤΑΣΑΜΕ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ, Ο ΙΜΠΡΑΗΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΑΜΠΟΥΛ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΑΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟ ΚΟΥΚΟΥΛΙ ΕΝΟΣ MALL.