Η μεν χειρ σείπεται τάφω, η δε γραφή μένει εις αιώνας.Είναι η ώρα που πέφτει το βράδυ επάνω από την πόλη. Σιγά σιγά απλώνεται επάνω από την πλατεία Αγίας Ειρήνης, βάφει ρόδινα τα νεοκλασικά, δίνει ένα παράξενο εσωτερικό φως στα λουλούδια που κλειδώνει ο ανθοπώλης, χρυσίζει για τελευταία φόρα την ακρόπολη.
Το αντάρτικο του 21ου αιώνα κηρύχθηκε από το μάρκετινγκ και διεξάγεται στα οδοφράγματα της μόδας. Στόχος του, οι «βαριεστημένοι καταναλωτές». «Θύμα» του, το πορτοφόλι μας. Στην Αθήνα ξεκίνησε λίγες ημέρες πριν, στην Πειραιώς. «Πασιονάριά» του, η Rei Kawakubo, της Comme de garcons, που δεν δίστασε να κρεμάσει τα ρούχα της σ’ ένα μπαρ! «Moshi moshi» […]
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.