Πρώτη φορά το έζησα στις Σκουριές. Ένα σύνθημα που κάποτε ακουγόταν μόνο στις πορείες του αντιεξουσιαστικού χώρου να γίνεται μυριόστομη κραυγή. Γιαγιάδες, παππούδες, μικρά παιδιά, καθωσπρέπει κυρίες και μεσήλικες κύριοι φώναζαν ό,τι και δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι χτες στο Σύνταγμα: «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι».
Στην πρώτη συγκέντρωση του Συντάγματος εν όψει του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές από όλους τους πολιτικούς χώρους, της Δεξιάς συμπεριλαμβανομένης, βροντοφώναξαν το «Οχι της Αξιοπρέπειας, της Δημοκρατίας, της Ζωής». Και όπως δηλώνουν στην «Εφ.Συν.»: «Μας λένε πως αν ψηφίσουμε “όχι”, δεν θα ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο. Ξέρουμε όμως πολύ καλά τι θα μας ξημερώσει αν ψηφίσουμε “ναι”»…
Μαρτυρίες που ανεβοκατεβαίνουν στο φέισμπουκ. «Ηχητικά ντοκουμέντα» που ήταν απλώς δηλώσεις. Μια «είδηση» με αδιασταύρωτα στοιχεία. Για τα καθεστωτικά ΜΜΕ το πολλοστό επεισόδιο στο σίριαλ «Ζωή Κωνσταντοπούλου» ήταν η «μάχη του βενζινάδικου». Οπου η Νέα Δημοκρατία ανακαλύπτει τα δικαιώματα της καταφρονεμένης εργατιάς, οι τηλεοράσεις αξιολογούν ψηλότερα το επεισόδιο από ό,τι τη διαπραγμάτευση για την εθνική οικονομία, οι ιστοσελίδες κανιβαλίζουν με την προσφιλή μέθοδο του κόπι-πέιστ και το σχετικό χάσταγκ γίνεται πρώτο στο ελληνικό τουίτερ. Το κουτσομπολιό αντικαθιστά την πολιτική επικαιρότητα.
Λένε ότι η μόδα ταξιδεύει πάντα αργά από τη μιαν άκρη του Ατλαντικού στην άλλη και το στερεότυπο, συνήθως, επιβεβαιώνεται. Επτά ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ και την πρωτοφανή εκστρατεία του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ), πρώτη φορά τόσο πολύ τόσα πολλά κόμματα εστιάζουν μεγάλο μέρος της επικοινωνιακής τους στρατηγικής σ’ αυτά ακριβώς τα Μέσα.
Κάθε φορά που γίνονται εκλογές τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα οι ξένοι ρεπόρτερ επιστρέφουν σαν τα διαβατάρικα πουλιά. Συνάδελφοι από όλο τον κόσμο καταφθάνουν στην Αθήνα, για να καταγράψουν τις πολιτικές εξελίξεις και τις συνέπειες της κρίσης. Μόνο που αυτή τη φορά στα ραντεβού που προγραμματίζουν, εντάσσουν τουλάχιστον μια δομή κοινωνικής αλληλεγγύης. «Είναι πρωτοφανές αυτό που γίνεται σήμερα, μόνο το ΕΑΜ έκανε κάτι ανάλογο», μου έλεγε πριν λίγες μέρες μια ρεπόρτερ από το Μιλάνο.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.