Είναι μια γιορτή για τον Χασάν και για τον Ναμπίλ και για την Αϊσέ και για την Μπιμπικάλ. Είναι μια γιορτή και για τον Γιώργο και τον Πέτρο και τη Μαρία και την Ελένη.

Είναι μια γιορτή για την Αθήνα και για κάθε γωνιά της Ελλάδας που άνοιξε τις πόρτες και την καρδιά της.

Εντέλει, είναι η γιορτή της ζωής της ίδιας, που αντιστέκεται, που παλεύει, που κρατάει σφιχτά την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα.

Η Αθήνα γιόρτασε την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και απέδωσε τιμές στα 65.000.000 ξεριζωμένων που φεύγουν από τις πατρίδες τους κυνηγημένοι, αλλά και σε καθέναν και σε καθεμιά από τους αναρίθμητους αλληλέγγυους που στέκονται δίπλα τους.

«Να το φας, ναν! πολύ νοστίμο! φάε κοπέλα!» «Ναν» σημαίνει ψωμί και ο νεαρός που μου προσφέρει τη λεπτή πιτούλα είναι από τη Συρία, ενώ δίπλα ο Μαμαντού μού μιλάει ενθουσιασμένος για τα καινούργια υφάσματα που έφερε από την Αφρική και τα πολύχρωμα φουστάνια που ετοιμάζει στο εργαστήρι του, «αν και τα ελληνικά μου δεν είναι τόσο καλά ακόμα».

Λίγους μήνες ο Μοχάμεντ, έντεκα χρόνια ο Μαμαντού κι αμέτρητα χρόνια οι άνθρωποι των μεταναστευτικών κοινοτήτων αλλά και των οργανώσεων που στηρίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες φτιάχνουν μιαν άλλη Αθήνα στην καρδιά της Αθήνας: μια πόλη που χαρίζεται και χαρίζει χρώματα, αρώματα, μυρωδιές και ήχους.

Αυτή την άλλη Αθήνα, που παλεύει για έναν κόσμο που μας χωρά όλους, έφεραν χτες στην Τεχνόπολη το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων, οι προσφυγικές κοινότητες και οι οργανώσεις που στηρίζουν (Anasa, ΑΡΣΙΣ, Γιατροί του Κόσμου, ΕΑΤΑ δήμου Αθηναίων, PRAKSIS, SolidarityNow, StoryDoc, Συμβούλιο Ενταξης Μεταναστών Δήμου Αθηναίων, Υπατη Αρμοστεία). Καλλιτεχνικά εργαστήρια, εικαστικές εκθέσεις, προβολές, μουσικά δρώμενα, αθλητικές επιδείξεις, φαγητό και χορός: όλα αυτά που μας ενώνουν, μας δυναμώνουν και μας θυμίζουν πως προχωράμε μαζί.

Ολα αυτά που κλείνει σε δυο τσευδές λεξούλες ο τοσοδούλης Μαχεντίν όταν μου δίνει ένα φιλί: «σ’ αγαπάω».