Συνεπιμέλεια ήταν και… δεν πέρασε

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Στ. Κοντονής ακύρωσε τις προσδοκίες χιλιάδων χωρισμένων γονιών -πατεράδων κυρίως- που διεκδικούν την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου ώστε να έχουν τη συνεπιμέλεια των παιδιών τους

«Συνεπιμέλεια κατά τη γνώμη μου και με βάση όχι μόνο τις διατάξεις του κώδικα, αλλά και την πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει».

Με αυτή τη φράση ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής ακύρωσε τις προσδοκίες χιλιάδων χωρισμένων γονιών -πατεράδων κυρίως- που διεκδικούν την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου ώστε να έχουν τη συνεπιμέλεια των παιδιών τους.

Παρά τους πολύχρονους αγώνες, παρά την υπερκομματική -του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου- υποστήριξη στο αίτημά τους, παρά τις ευρωπαϊκές οδηγίες, πάρα τις ώς τώρα διαβεβαιώσεις ότι το αίτημά τους τουλάχιστον θα εξεταστεί ενδελεχώς, οι χωρισμένοι μπαμπάδες την Παρασκευή είδαν τον υπουργό να απορρίπτει κατηγορηματικά ακόμα και τη συζήτηση.

Ο κ. Κοντονής, επικαλούμενος και την εμπειρία του από τη μαχόμενη δικηγορία, εκτιμά ότι «η επιμέλεια λύνεται με μια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και με μια αγωγή με βάση την ειδική διαδικασία που ολοκληρώνεται σχετικά γρήγορα» κι έτσι δεν απαιτείται αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου.

Κατά τον υπουργό, «υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα» όπου το παιδί αναλαμβάνει ο πατέρας, ενώ όταν μεγαλώσει αρκετά «έχει δικαίωμα ο δικαστής να το καλέσει και να το ρωτήσει με ποιο γονέα θέλει να μείνει».

Ετσι, «δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο νομίζετε. Δυστυχώς, τραγικά τα κάνουν ανεύθυνοι σύζυγοι που χωρίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο και δεν ιεραρχούν οι γονείς το συμφέρον των παιδιών τους. Δυστυχώς».

«Κι όμως η Γη γυρίζει, κύριε υπουργέ!», είναι η αντίδραση του Συλλόγου «Συνεπιμέλεια» που εξέδωσε ανακοίνωση, όπου σημειώνει μεταξύ άλλων:

«Εάν δεν μπορεί να υπάρξει, τότε, κύριε υπουργέ, πώς γίνεται και σε όλες τις άλλες χώρες να υπάρχει κοινή επιμέλεια και σε πολλές άλλες και η εναλλασσόμενη κατοικία (Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Σουηδία, Καταλονία, γερμανόφωνες χώρες, Αυστραλία, 17 Πολιτείες των ΗΠΑ, Βραζιλία, Μεξικό); (…)

»Η μόνη δυνατή λύση είναι η εναρμόνιση με το διεθνές δίκαιο: δύο γονείς για το παιδί, κοινές γονικές ευθύνες, ίσο χρόνο και με τους δύο γονείς, ανατροφή του παιδιού βάσει προγράμματος ανατροφής τέκνου που θα ρυθμίζει το πώς θα μεγαλώσει το παιδί, φιλική Δικαιοσύνη που δεν θα έχει ενάγοντες και εναγόμενους, νικητή και ηττημένους, αλλά δύο γονείς που θα συμφωνούν μπροστά στον δικαστή για το πώς θα μεγαλώσει το δικό τους παιδί.

»Ουτοπικό; Οχι, κύριε υπουργέ. Η πραγματικότητα της διπλανής πόρτας. Δείτε τι γίνεται σε άλλες χώρες, αρχίζοντας από τις γειτονικές μας».