Καλό σου ταξίδι Γιώργο

Γιώργος Γεωργιάδης

«Οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να παραμένουμε πιστοί δεν είναι αυτοί που βάζουν τα χρήματα στον λογαριασμό μας κάθε μήνα. Είναι αυτοί που μας δίνουν την πρώτη ύλη, αυτοί που μας ανοίγουν τα σπίτια και τις καρδιές τους και μας επιτρέπουν να ασκούμε αυτό το επάγγελμα».

Ο Bill Gentile ήταν φωτορεπόρτερ στον πόλεμο της Λατινικής Αμερικής το ’70 και ’80. Με τις δικές του λέξεις επιλέγουμε να αποχαιρετήσουμε έναν δικό μας πολεμικό ανταποκριτή, που έφυγε νωρίς το ξημέρωμα του Σαββάτου και κηδεύεται σήμερα στις 3.30 μ.μ. στο Περιστέρι.

Γιατί ο Γιώργος Γεωργιάδης ήταν ένας δημοσιογράφος που σε όλη του τη συναρπαστική επαγγελματική διαδρομή λογοδοτούσε στους ανθρώπους που του άνοιγαν τις καρδιές τους και σε όλους εμάς που διαβάζαμε και παρακολουθούσαμε τις ανταποκρίσεις του.

Ο Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1955 και μπήκε στη δημοσιογραφία στα 26 του χρόνια. Εναν χρόνο μετά βρέθηκε στον Λίβανο ως απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας».

Από τότε εργάστηκε σε πολλά ΜΜΕ (ΑΠΕ, «Πρώτη», «Τα Νέα», Μέγκα, ΕΡΤ) και δεν εγκατέλειψε ποτέ τον δρόμο: Μέση Ανατολή, Παλαιστίνη, Λίβανος, Βόρεια Αφρική.

Και κατέγραψε ιστορικά γεγονότα: το ξέσπασμα της Ιντιφάντα, την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ενωση, τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον εμφύλιο της Ρουάντα, φονικούς σεισμούς σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, το τσουνάμι στη Σρι Λάνκα, τρομοκρατικές επιθέσεις στις ΗΠΑ, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη…

Ωστόσο ο ίδιος πίστευε ότι «δεν είδα στη ζωή μου πολλά. Οσο περισσότερα βλέπεις, όσο περισσότερο ταξιδεύεις τόσο καταλαβαίνεις ότι δεν είδες τίποτα. Γιατί η κάθε εικόνα, η κάθε στιγμή αλλάζει, ανάλογα με τη διάθεση ή τον φόβο σου. Αλλάζει από το φως ή το σκοτάδι. Από την απουσία ή τον ίλιγγο.

»Το κάθε τι μοιάζει διαφορετικό. Σκοπός είναι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος κι αυτό μόνο μ’ έναν τρόπο το καταφέρνεις: να είσαι δίπλα στους άλλους συνεχώς, να μπορείς να μιλήσεις αλλά να ξέρεις και ν’ ακούς. Να βλέπεις τον άλλον από ψηλά μόνο όταν του δίνεις το χέρι για να σηκωθεί.

»Ζώντας το άγριο ένστικτο εκείνου που επιτίθεται, σε κάνει να γαληνεύεις όταν βρεθείς κοντά στον ανίσχυρο. Το να βλέπεις ανθρώπους να σκοτώνονται σε κάνει ν’ αγαπάς τους ανθρώπους. Το να διαχειρίζεσαι μία είδηση κάτω από συνθήκες ζωής και θανάτου σε κάνει πιο υπεύθυνο».

«Ο Γιώργος Γεωργιάδης υπήρξε από τις περιπτώσεις των δημοσιογράφων που διαχειρίστηκαν το αγαθό της ενημέρωσης ως λειτούργημα. Μαχητικός, λαμπρό παράδειγμα για τις νεότερες γενιές των δημοσιογράφων», αναφέρει σε μήνυμά του στο twitter ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρόεδρος της Βουλής, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία, οι ΑΝ.ΕΛΛ. και ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ εξέδωσαν ανακοινώσεις για τον θάνατο του Γ. Γεωργιάδη.

Πικρή αλήθεια

Πίσω από τα εξαιρετικά τιμητικά λόγια με τα οποία αποχαιρέτησαν όλοι τον Γιώργο, υπάρχει και μια ανείπωτη όσο και εξαιρετικά πικρή αλήθεια. Εύστοχα το αποτυπώνει η δημοσιογράφος Ματίνα Παπαχριστούδη:

«Ο Γιώργος ήταν άνεργος πολλά χρόνια. Γιατί φοβάστε να το φωνάξετε; Ο Γιώργος πλήρωσε ακριβά την κρίση. Πλήρωσε την επιλογή των καναλιών να κόψουν το ρεπορτάζ, να κόψουν τον δρόμο, να κόψουν την επαφή με την κοινωνία.

»Να κόψουν κάθε τι που είναι εικόνα και ρεπορτάζ. Και να δώσουν λόγο και εικόνα μόνο σε πρόσωπα που περνάνε γραμμή, που έκαναν και κάνουν προπαγάνδα σε ραδιοφωνικού τύπου εκπομπές.

»Με παρουσιαστές ικανούς για τα πάντα. Μέχρι τον πάτο, αν υπάρχει τέτοιος στη δημοσιογραφία. Και για ορισμένους που φθάνουν ώς το θάνατό σου η ζωή μου (…) Πώς το λένε στην πιάτσα πια; Τι να τους κάνουμε τους επαγγελματίες δημοσιογράφους; Ζητάνε πολλά κι εμείς δεν δίνουμε. Ετσι δεν λένε; (…) Καλό ταξίδι, συνάδελφε, τα ρεπορτάζ σου τουλάχιστον θα μείνουν στην ιστορία της τηλεόρασης ως μάθημα για τους νεότερους. Κι αυτό είναι τιμή».

Ο επίλογος από μια συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο Γιώργος: «Αυτή είναι η δουλειά μου! Αυτή είναι η ζωή μου! Το να μην ξέρεις πού θα βρεθείς αύριο και πότε θα επιστρέψεις είναι σκληρό. Ομως, κι άλλα 100 χρόνια να είχα μπροστά μου, το ίδιο θα έκανα!»