Διαμαρτυρία στην καρδιά της Ευρώπης
Αποφασισμένοι να μην παραδώσουν την Ευρώπη στους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές, χιλιάδες διαδηλωτές περικύκλωσαν τη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες
Στην πραγματικότητα τους χωρίζουν λίγες εκατοντάδες μέτρα. Επί της ουσίας απέχουν αμέτρητα έτη φωτός. Σε μια παγωμένη πόλη, υπό συνεχή βροχή, κάτω από ελικόπτερα της αστυνομίας και πίσω από συρματοπλέγματα διαδηλώνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες.
Στο γιγαντιαίο, δαιδαλώδες, γυάλινο κτίριο του Συμβουλίου συνεδριάζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Πόσο κοντά μπορεί να φτάσει η φωνή των λαών στον αποστειρωμένο κι εξαιρετικά προστατευμένο από την πραγματικότητα κόσμο, όπου κινείται η ευρωπαϊκή ηγεσία;
«Απίστευτη ταλαιπωρία για τους Βρυξελλιώτες σήμερα, αφού χιλιάδες διαδηλωτές περικυκλώνουν τη σύνοδο κορυφής». Τα μίντια είναι ίδια παντού: οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα στο Βέλγιο μας βομβαρδίζουν συνεχώς με οιμωγές για την ταλαιπωρία και την εικόνα της χώρας. Ο σταθμός του μετρό έχει κλείσει, η κυκλοφορία στους γύρω δρόμους έχει σταματήσει κι ένα ελικόπτερο πετάει συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Μόνο σ’ ένα από τα στενά που οδηγούν στην πλατεία Σουμάν υπάρχουν μια αύρα, δέκα βαν της αστυνομίας, μαυροντυμένα ΜΑΤ με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες έτοιμες και τις ασπίδες παρά πόδα. Τους κρανοφόρους από τους διαδηλωτές χωρίζει φράχτης με συρματόπλεγμα.
«Ακούστε, ακούστε, ακούστε το καλά, η λιτότητα θα σταματήσει». Οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα φωνάζουν δυνατά στον ρυθμό που δίνει η ντουντούκα. Κόκκινα αδιάβροχα, κόκκινες ομπρέλες, κόκκινες σημαίες – η γκρίζα πρωτεύουσα της Ευρώπης σήμερα είναι κόκκινη και πολύ πολύ θυμωμένη.
«Ολοι αντιλαμβάνονται σιγά σιγά ότι η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή» λέει ο Στεφάν, που σπουδάζει πολιτικές επιστήμες. Μαζί με τους συντρόφους του ανεμίζει μια παντιέρα και πουλάει την εφημερίδα «Σοσιαλιστική Πάλη». «Η Ελλάδα ήταν το πειραματόζωο της ευρωπαϊκής ελίτ. Τώρα που η κυβέρνησή σας συνθηκολόγησε, οι ελίτ της Ευρώπης πιστεύουν ότι έχει ανοίξει ο δρόμος για να προχωρήσουν και στις άλλες χώρες».
ΟΧΙ. Η μικρή λεξούλα που σφράγισε μια μεγαλειώδη μάχη έχει πια γίνει γνωστή σ’ όλη την Ευρώπη: σε αφίσες, σε κονκάρδες, σε πανό, το «όχι» εμπνέει ακόμα τους Ευρωπαίους συμπολίτες μας. «Μπορεί να ηττηθήκατε, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τον βαθύ σεβασμό που νιώθουμε για εσάς» λέει ο Πιερ.
«Παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Αλλοι στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση κι άλλοι δείχνουν μεγάλο σκεπτικισμό για το κατά πόσο θα μπορέσει έστω να ανακουφίσει την ανθρωπιστική κρίση, όταν της έχει επιβληθεί ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο. Ωστόσο πια η συζήτηση ανοίγει σε όλη την Ευρώπη κι αυτό είναι ελπιδοφόρο, δεν είναι πια ο κακός τεμπέλης Νότος που πληρώνει τις αμαρτίες του».
«Αυτό που κάνατε το καλοκαίρι ήταν συγκλονιστικό» λέει η Μαργκερίτ. Το πλακάτ που κρατά γράφει «συντρίψτε τον καπιταλισμό» κι είναι αυτοσχέδιο. Μαζί της περπατά ο φίλος της που ανήκει στην ομάδα νοσοκόμων της διαδήλωσης. «Αποδείχτηκε ότι μια χώρα μόνη της απέναντι στα μεγαθήρια δεν μπορεί να νικήσει» λέει η Μαργκερίτ. «Οπως οργανώνονται οι πολυεθνικές, έτσι πρέπει να οργανωθούμε κι εμείς οι εργαζόμενοι. Δεν μας αξίζει αυτή η Ευρώπη που επιστρέφει ταχύτατα στον Μεσαίωνα».
«Ζούμε εδώ για πάνω από 10 χρόνια κι ακόμα δεν είμαστε νόμιμοι πολίτες για το κράτος» λένε οι μετανάστες του δικτύου «Χωρίς Χαρτιά» και συνεχίζουν: «Η Ευρώπη μας εκμεταλλεύεται εν λευκώ, είναι ένα σύγχρονο δουλεμπόριο». Δίπλα τους βρίσκεται το πανό της κοινωνικής κουζίνας ο «Αλλος Ανθρωπος» και του Μητροπολιτικού Ιατρείου του Ελληνικού. Νωρίτερα οι Βέλγοι συνάδελφοί τους συναντήθηκαν με τον υπουργό Υγείας.
» Οι συνδικαλιστές βγήκαν εξοργισμένοι από τη συνάντηση: «Μπαίνουμε σε ένα απολύτως ταξικό σύστημα. Οσοι έχουν χρήματα θα θεραπεύονται σε ιδιωτικές κλινικές, ενώ τα δημόσια νοσοκομεία δεν θα έχουν πια τα μέσα να φροντίσουν τους αρρώστους».
Λίγο πιο μακριά οι αριστεροί ευρωβουλευτές και αντιπροσωπεία που έχει ανεβεί από την Αθήνα. «Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των καπιταλιστών» φωνάζουν οι Ελληνες και οι Βέλγοι τούς απαντούν με υψωμένες γροθιές. Γυναίκες από φεμινιστικές ομάδες διαδηλώνουν επίσης. «Οι γυναίκες είναι παντού τα πρώτα θύματα της λιτότητας. Δεν θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Ενωση η οποία υιοθετεί συμφωνίες που προάγουν το εμπόριο και την κερδοφορία των επιχειρήσεων και πετάνε τις ζωές μας στα σκουπίδια» λέει η Μαρί.
Μέσα στο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου φτάνουν από μακριά οι φωνές των διαδηλωτών, ήχοι από τύμπανα και σφυρίχτρες. Ωστόσο τίποτα δεν ταράζει τη μέρα που κυλά με τον δικό της ευπρεπή, ευγενή, comme il faut τρόπο. Ο τεράστιος μηχανισμός των χιλιάδων γραφειοκρατών νιώθει απόλυτα ασφαλής -και μοιάζει ακλόνητος- στα φρουρούμενα κτίρια που κινείται.
Ακόμα περισσότερο ασφαλής -και κυρίαρχος- νιώθει ο κόσμος των επιχειρήσεων και των τραπεζών: χιλιάδες λομπίστες μπαινοβγαίνουν καθημερινά στο Ευρωκοινοβούλιο για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Για τους περισσότερους από αυτούς τα 23,5 εκατομμύρια των Ευρωπαίων ανέργων είναι παράπλευρη απώλεια – αν όχι αναγκαία συνθήκη. Και μέσα σ’ αυτό τον ωκεανό των απελπισμένων οι Ελληνες μοιάζουν απλή λεπτομέρεια. Πολλώ δε μάλλον που τα μέχρι πρότινος φοβερά παιδιά της Ενωσης μοιάζει να έχουν φρονιμέψει.
Οι διαδηλώσεις, τα εργαστήρια, οι συλλογικές κουζίνες, οι ανοιχτές συζητήσεις θα συνεχιστούν μέχρι την Κυριακή. Στην καρδιά του νεοφιλελεύθερου ιερατείου ακούγονται κακές λέξεις και ξεστομίζονται βλάσφημες ιδέες: κοινωνικό κράτος, δικαιώματα των εργαζομένων, πάλη των τάξεων, οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη.
Τέσσερις μέρες προφανώς δεν αρκούν για να αλλάξουν την Ευρώπη, αλλά, όπως λέει η Κάρμεν από την Ισπανία, «είμαστε πολλοί, έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε. Μπορεί να μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, να έχουμε άλλες κουλτούρες κι άλλες θρησκείες, όμως είμαστε όλοι εργαζόμενοι. Δεν θα παραδώσουμε την Ευρώπη στους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές. Η θα αλλάξει ή θα γκρεμιστεί. Κι αξίζει τον κόπο να παλέψουμε για να την αλλάξουμε».
