Μισθός κομμένος, δίκαιο ραμμένο στα μέτρα των αφεντικών
Αν όλοι μας τα τελευταία 8 χρόνια έχουμε βρεθεί στον δοκιμαστικό σωλήνα του νεοφιλελευθερισμού, οι μετανάστες υπήρξαν τα πρώτα του πειραματόζωα.
0
«Εσπασε» η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας
Εμείς η μεσαία τάξη, είμεθα η μόνη τάξη με έντιμη συνείδηση εθνική, παρασυρόμενοι όμως από τις άλλες τάξεις, στα νοήματα και στις πράξεις δίνουμε χροιά πολιτική…
Ποια Αριστερά και ποια Ευρώπη, όταν πεινάνε τα παιδιά;
«Οσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει».
Η φράση από τους «Αδερφοφάδες» του Καζαντζάκη απέκτησε μια νέα διαδικτυακή ζωή, όταν τη χρησιμοποίησε πρόσφατα δημοφιλής τηλε-παρουσιαστής
Από «έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια» στον συνταξιούχο που ζει την οικογένεια
Λένε ότι μια κοινωνία κρίνεται πρωτίστως από τον τρόπο που φέρεται στα παιδιά της.
Αν ωστόσο ο Σοφοκλής έχει ψήγμα δίκιου, όταν υποστηρίζει πως «πάλι γίνεται παιδί ο άνθρωπος που γερνάει» κι από κοντά ο Ησίοδος, που έλεγε πως «μόνο ο θεός δεν γνωρίζει των γηρατειών τον φόβο», τι ακριβώς συμβαίνει σε μια κοινωνία που κανιβαλίζει τους γέροντές της;
Πονάνε όλοι, είτε στηρίζουν είτε αντιδρούν είτε σωπαίνουν
«Υποκλίνομαι στον έρπη του Τσίπρα», γράφουν μανιωδώς οι μισοί, «Δώστε τον προδότη στο λαό» οι άλλοι μισοί. «Στηρίζουμε την κυβέρνηση της Αριστεράς» οι μεν, «Παραιτηθείτε προδότες» οι δε.
Ενα Μνημόνιο με αριστερή υπογραφή έχει δύναμη μεγαλύτερη κι από πυρηνική βόμβα. Ο ορθός λόγος δραπέτευσε κονιορτοποιημένος, η ψυχραιμία έχει χαθεί κι ο κόσμος της Αριστεράς είναι βαθιά τραυματισμένος.
