Οι άστεγοι της Αθήνας τις άγριες νύχτες της «Αριάδνης»

Ο χιονιάς αυτός ήταν μια κάποια λύσις. Δεν ξέρω πώς θα φαινόταν στον Καβάφη η παράφραση των «βαρβάρων» του, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι όσο οι ώρες περνούν και η «Αριάδνη» δεν απλώνει τον μίτο της στην Αθήνα.

Η ζωή σε μια Σχεδία…

Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο πουθενά. Τα κλειδιά που κρατούσε στα χέρια του δεν είχαν κανένα νόημα πια – καμιά πόρτα δεν άνοιγαν. Και τα έπιπλά του δεν είχαν καμία αξία πια – δεν μπορούσε να τα πάρει μαζί του. Ούτε τα ρούχα του – πόσα να χωρέσει στις σακούλες;