Καθεμία μόνη στο σαλόνι της και σε μικρές συντροφιές στα καφενεία, σε ΚΑΠΗ και σε σχολεία δίνουν τη μάχη με τις βελόνες τους. Είναι γυναίκες -μαθήτριες, μαμάδες, γιαγιάδες, εργαζόμενες, άνεργες- που καθημερινά κάνουν την αγάπη τους πλεκτό: κουβερτάκια, σκουφάκια, γαντάκια για τα παιδιά των προσφύγων που, φεύγοντας από την Ειδομένη, συνεχίζουν το άγριο ταξίδι τους σε μια ζόρικη Ευρώπη.
Ακούραστες οι γυναίκες της Χαλκιδικής, κατέβηκαν για άλλη μια φορά χτες στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν για την καταστροφή που συνεχίζεται στον τόπο τους, μετά την απόφαση του ΣτΕ που έδωσε πράσινο φως στην εταιρεία εξόρυξης χρυσού.
Βρέχει καταρρακτωδώς, ενώ πέφτει το σκοτάδι στην πλατεία Βικτωρίας. Δεκάδες άνθρωποι κουρνιάζουν κάτω από μπαλκόνια, τέντες και στέγαστρα, άλλοι τρυπώνουν και κλείνουν τα φερμουάρ από τις σκηνές τους κι άλλοι στέκονται κάτω από τα δέντρα.
Καθόταν οκλαδόν στον δρόμο τυλιγμένη σ’ ένα κίτρινο σάλι. Μόνη ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους που πήγαιναν, έρχονταν, μιλούσαν αδιάκοπα στα τηλέφωνα, προσπαθούσαν επί ματαίω να αντιμετωπίσουν την κάψα και την υγρασία και να βγάλουν μιαν άκρη στο χάος του λιμανιού της Μυτιλήνης. Στιγμές μόνο αργότερα εμφανίστηκαν οι αστυνομικοί με τα κλομπ. «Ρε, θα ορμήσουμε;». «Σε λίγο ρε, βαστήξου». Ξαφνικά το στόμα της γέμισε αίματα κι η γυναίκα άρχισε να ουρλιάζει.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.