Είναι για αμέτρητους λόγους ένα από τα πιο αγαπημένα μου σχολεία κι όχι μόνο γιατί η καταπληκτική ομάδα των καθηγητών και των παιδιών ζωγραφίζουν, παίζουν μουσικές, κάνουν θέατρο κι ό,τι άλλο βάζει ο νους. Κυρίως γιατί είναι η εικόνα του δημόσιου σχολείου όπως πρέπει να είναι: ελεύθερο, με ανοιχτούς ορίζοντες, δημιουργικό και βαθιά πολιτικό. Πάρτε […]
Θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν σε όλη την Ελλάδα αύριο μέσα από τις σελίδες μας. Τα «Πουλιά Αποδημητικά», η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που γράφουν κορίτσια πρόσφυγες, είναι γεγονός.
Θα μπορούσαμε να το συζητάμε για ώρες, μέρες, μήνες – η συζήτηση αυτή άλλωστε είναι τόσο παλιά όσο και η τέχνη της φωτογραφίας.
Είναι τα πρώτα χελιδόνια που έφεραν την άνοιξη στο γραφείο μας φέτος. Εφτασαν ένα Σάββατο μεσημέρι, ενθουσιώδεις, περίεργες κι ολόχαρες με τις πολύχρωμες μαντίλες τους.
«Δεν είμαστε ήρωες. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι που κάνουν ή προσπαθούν να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους μπροστά σε μια ολοφάνερη αδικία.
»Το μόνο που με τρομάζει είναι να γίνει σόου· δεν θέλουμε κανένα σόου, κανένα πανηγυρικό καλωσόρισμα στο αεροδρόμιο.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.