Ξεχασμένα χελιδόνια στην «Εφ.Συν.»
Είναι τα πρώτα χελιδόνια που έφεραν την άνοιξη στο γραφείο μας φέτος. Εφτασαν ένα Σάββατο μεσημέρι, ενθουσιώδεις, περίεργες κι ολόχαρες με τις πολύχρωμες μαντίλες τους.
0
Συνεπιμέλεια ήταν και… δεν πέρασε
«Συνεπιμέλεια κατά τη γνώμη μου και με βάση όχι μόνο τις διατάξεις του κώδικα, αλλά και την πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει».
Αγάπη… μόνο
Είναι ελάχιστες οι φορές που ο κόσμος μοιάζει όπως τον θέλεις – συνήθως, κι όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος μοιάζει όπως δεν τον θέλεις.
Αλλά πού και πού ο κόσμος χαμογελάει φαφούτικα και σε σφίγγει στην αγκαλιά του ενώ δεν σε ξέρει και σου δίνει σβουριχτά φιλιά και παίζει μαζί σου και κάνει σκανταλιές.
Τίνος… είναι τα παιδιά των χωρισμένων γονιών
Είναι ίσως ο πιο αόρατος μετακινούμενος πληθυσμός της πόλης. Με τα λιλιπούτεια βαλιτσάκια τους μετακινούνται ανάμεσα σε δύο σπίτια, σε δύο κόσμους, σε δύο ενήλικες θεούς που αποφασίζουν εξ ονόματός τους για όλα.
Κατάληψη-απάντηση στα λουκέτα του φόβου
Στις αυλές των σχολείων και στις γειτονιές τις τελευταίες μέρες δίνεται μια ιδιότυπη μάχη, ίσως η αποφασιστικότερη: είναι μια μάχη για την πρόσβαση στη γνώση, για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, για τη συνύπαρξη. Εντέλει, είναι η μάχη του κόσμου της αλληλεγγύης που ανατέλλει απέναντι σ’ έναν κόσμο φοβικό, που δεν λέει να δύσει ακόμα.
