Πριν από οκτώ χρόνια τέτοιες μέρες η εξεγερμένη Αθήνα δονούνταν από το σύνθημα «Η Κωνσταντίνα δεν είναι μόνη». Το σύνθημα έγινε μυριόστομη κραυγή, έγινε μπροσούρα και αφίσα, ταξίδεψε μέχρι τα πέρατα της Γης.
H Rosa María Calaf, με τα πορτοκαλί μαλλιά και το κατακίτρινο φουλάρι της, είναι ένας ζωντανός θρύλος για τους Ισπανούς ρεπόρτερ.
Ενθουσιώδης σαν έφηβη και εξαιρετικά έμπειρη έπειτα από μισό αιώνα στη δημοσιογραφία, εργάστηκε σε περισσότερες από 100 χώρες αναζητώντας την είδηση.
«Οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να παραμένουμε πιστοί δεν είναι αυτοί που βάζουν τα χρήματα στον λογαριασμό μας κάθε μήνα. Είναι αυτοί που μας δίνουν την πρώτη ύλη, αυτοί που μας ανοίγουν τα σπίτια και τις καρδιές τους και μας επιτρέπουν να ασκούμε αυτό το επάγγελμα».
Η Χίλαρι Γουενράιτ επέστρεψε στην Αθήνα για πολλοστή φορά πριν από λίγες μέρες. Κοινωνική επιστήμονας, αρχισυντάκτρια του βρετανικού ριζοσπαστικού περιοδικού «Red Pepper» και επιστημονική συνεργάτρια του Transnational Institute, η Χίλαρι Γουενράιτ έχει αφιερώσει τη ζωή της στα κοινωνικά κινήματα τα οποία μελετά αλλά και παρακολουθεί ως ακτιβίστρια.
Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο πουθενά. Τα κλειδιά που κρατούσε στα χέρια του δεν είχαν κανένα νόημα πια – καμιά πόρτα δεν άνοιγαν. Και τα έπιπλά του δεν είχαν καμία αξία πια – δεν μπορούσε να τα πάρει μαζί του. Ούτε τα ρούχα του – πόσα να χωρέσει στις σακούλες;
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.