Μια ολόκληρη γενιά παιδιών, ακόμη και από την πρώιμη εφηβεία, βλέπει πλέον το μέλλον της στο εξωτερικό, όχι μόνο για τις καλύτερες σπουδές ή για το ωραίο ταξίδι, αλλά αντιμετωπίζοντας το Πανεπιστήμιο ως το πρώτο βήμα για μια καινούργια ζωή.
Είναι τα πρώτα χελιδόνια που έφεραν την άνοιξη στο γραφείο μας φέτος. Εφτασαν ένα Σάββατο μεσημέρι, ενθουσιώδεις, περίεργες κι ολόχαρες με τις πολύχρωμες μαντίλες τους.
«Δεν είμαστε ήρωες. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι που κάνουν ή προσπαθούν να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους μπροστά σε μια ολοφάνερη αδικία.
»Το μόνο που με τρομάζει είναι να γίνει σόου· δεν θέλουμε κανένα σόου, κανένα πανηγυρικό καλωσόρισμα στο αεροδρόμιο.
H Rosa María Calaf, με τα πορτοκαλί μαλλιά και το κατακίτρινο φουλάρι της, είναι ένας ζωντανός θρύλος για τους Ισπανούς ρεπόρτερ.
Ενθουσιώδης σαν έφηβη και εξαιρετικά έμπειρη έπειτα από μισό αιώνα στη δημοσιογραφία, εργάστηκε σε περισσότερες από 100 χώρες αναζητώντας την είδηση.
«Ηταν ωραίο το θέατρο, αλλά μου άρεσε πολύ και το ταξίδι!» Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή του που είδε «ανθρώπους να παίζουν ζωντανά».
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.