Είναι γνωστό ότι οι πόλεις μιλάνε – τουλάχιστον για όποιον έχει μάτια να κοιτάξει κι αυτιά να ακούσει. Ή, έστω, λίγο χρόνο να κοντοσταθεί. Οι πόλεις μιλάνε στις ανισόπεδες διαβάσεις και τα φανάρια των δρόμων, στα μπαρ και τα καφενεία, σε πορείες και διαδηλώσεις. Οι πόλεις φωνάζουν και ψιθυρίζουν, ερωτοτροπούν κι ασχημονούν, στέλνουν μηνύματα κι άλλοτε τα κρυπτογραφούν.
Υπάρχουν ειδήσεις που θα ήθελες να μη χρειάζεται να γράψεις ποτέ. Αυτό συμβαίνει εδώ και μήνες κάθε φορά που το τηλέφωνο της Χριστίνας χτυπάει για να της ανακοινώσουν πως πρόσφυγες χάθηκαν στη θάλασσα, κάθε φορά που ο Δημήτρης πρέπει να γράψει για τείχη που υψώνονται και για πολιτικές που δεν έχουν κύριο μέλημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη ζωή, κάθε φορά που ένας ρεπόρτερ ή ένας ανταποκριτής μας πρέπει να περιγράψει τον φόβο, την απελπισία, τη βαθύτατη οδύνη που συναντά στη Βικτώρια, τη Μυτιλήνη, την Ειδομένη.
«Οσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει».
Η φράση από τους «Αδερφοφάδες» του Καζαντζάκη απέκτησε μια νέα διαδικτυακή ζωή, όταν τη χρησιμοποίησε πρόσφατα δημοφιλής τηλε-παρουσιαστής
Είναι στελέχη επιχειρήσεων και άνεργοι. Είναι μαμάδες και φοιτήτριες. Είναι αριστεροί και χριστιανοί. Είναι ντόπιοι και άλλοι που κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν εκεί.
«Φόβος και ντελίριο», «τρόμος στην Ελλάδα», «η πολιτική του φόβου ενεργοποιείται ξανά». Είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που επιστράτευσαν τα διεθνή ΜΜΕ για να αφηγηθούν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα εν όψει προεδρικής εκλογής. Κι όχι απλώς να περιγράψουν, αλλά να κατασκευάσουν την εικόνα μιας χώρας, επηρεάζοντας -ει δυνατόν- τις εσωτερικές πολιτικές της εξελίξεις. Ο δρ Χαράλαμπος Πουλόπουλος είναι κοινωνικός λειτουργός με ειδίκευση στις Εφαρμοσμένες Κοινωνικές Επιστήμες.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.