Ο τυχαίος θάνατος ενός… Αλβανού
«Οποιαδήποτε απόπειρα συγκάλυψης της αλήθειας θα είναι ένα ντροπιαστικό στίγμα για την Ελληνική Δημοκρατία, σαν και τα στίγματα που βρέθηκαν στο σώμα του Marnikollaj».
0
Διάλογος για την ευθανασία
«Αύριο θα πεθάνω. Οχι ακριβώς όπως θα ήθελα, δηλαδή με ευθανασία, αλλά με ΜΗ υποβοηθούμενη ευθανασία. Ο μουχλιασμένος συντηρητισμός –έως σκοταδισμός– θεσμών και αντιλήψεων με αναγκάζει να διαπράξω μόνος την “ευθανασία” μου. Μόνο που αυτό δεν είναι ευθανασία, είναι αυτοκτονία».
Ποιος (πρέπει να) έχει τον τελευταίο λόγο;
«Δεν σκοπεύω να αφεθώ και να έρθει να με βρει ο θάνατος. Σκοπεύω να πάω να τον βρω εγώ. Πλέον, βιάζομαι να φύγω», δήλωνε στην τελευταία του συνέντευξη, τέσσερις μέρες πριν βάλει τέλος στη ζωή του, ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος, που την Κυριακή προχώρησε στην υλοποίηση της απόφασής του. Ο θάνατός του άνοιξε για άλλη μια φορά -ενίοτε και με όρους θεάματος- τη συζήτηση περί ευθανασίας.
Θάβεται μονίμως η καύση νεκρών
Κεκοιμημένα ανθρώπινα δικαιώματα, θα μπορούσε να είναι με τρεις λέξεις η ιστορία (και η ταλαιπωρία και ο εμπαιγμός) της καύσης των νεκρών στην Ελλάδα, που επανέφερε με οξύτατο -και γενναίο- τρόπο η τοποθέτηση του συντρόφου του Μηνά Χατζησάββα πριν από λίγες μέρες.
