«Ευχόμαστε, όταν ξανάρθετε στην Ελλάδα, να έχουν δημιουργηθεί τουριστικά γραφεία που θα διοργανώνουν τέτοιες εκδρομές ακτιβιστικού τουρισμού κι έτσι θα μπορείτε να δείτε όλο το δίκτυο δομών αλληλέγγυας οικονομίας που έχει αναπτυχθεί στην Αθήνα».
Ταξίδευε επί 28 ώρες για να είναι σήμερα στην Αθήνα. Η Βιβή από το Σίδνεϊ είναι μετανάστρια δεύτερης γενιάς «και δεν θα μπορούσα να λείπω μια τέτοια μέρα. Ολα αυτά τα χρόνια, ακόμα κι αν ζούμε τόσο μακριά, πονάμε για την Ελλάδα. Ολα μου τα ξαδέρφια, οι θείοι μου, ζουν εδώ. Ξέρω πολύ καλά τι τράβηξαν. Κι έτσι σήμερα ήρθα να μοιραστώ -επιτέλους- τη χαρά τους».
Κάθε φορά που ένα καινούργιο ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου βγαίνει στις αίθουσες είναι είδηση, και μάλιστα όχι μόνο ελληνικού βεληνεκούς. Η τελευταία του δουλειά, ωστόσο, είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για μια άρτια και αποκαλυπτική δημοσιογραφική έρευνα, αλλά γιατί μετά από 14 χρόνια δουλειάς στο εξωτερικό επιστρέφει στην Ελλάδα και ερευνά την ελληνική κρίση.
Σε αντίθεση με όλα όσα θα θέλαμε να πιστεύουμε για το ηρωικό μας παρελθόν, δεν ήταν καθόλου λίγοι κι αμελητέοι εκείνοι οι Ελληνες που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής. Εκατοντάδες χιλιάδες έγιναν δωσίλογοι. Ελάχιστοι έφτασαν στα δικαστήρια και απειροελάχιστοι καταδικάστηκαν. Στις δίκες τους, συντεταγμένη η εγχώρια ελίτ τούς διέσωσε, άλλωστε ανάμεσά τους βρίσκονταν και ηχηρά ονόματα της οικονομικής και πολιτικής άρχουσας τάξης της χώρας.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.