Ο χάρτης της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της περηφάνιας
Είναι στελέχη επιχειρήσεων και άνεργοι. Είναι μαμάδες και φοιτήτριες. Είναι αριστεροί και χριστιανοί. Είναι ντόπιοι και άλλοι που κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν εκεί.
0
Ενα βαθιά θρησκευόμενο «κοσμικό» κράτος
Είναι μια σχέση αιώνων που εύκολα αμφισβητείται, αλλά δύσκολα διαταράσσεται.
Ο εναγκαλισμός της ελληνικής Πολιτείας με την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι παλιός όσο και το νεότερο ελληνικό κράτος.
Πονάνε όλοι, είτε στηρίζουν είτε αντιδρούν είτε σωπαίνουν
«Υποκλίνομαι στον έρπη του Τσίπρα», γράφουν μανιωδώς οι μισοί, «Δώστε τον προδότη στο λαό» οι άλλοι μισοί. «Στηρίζουμε την κυβέρνηση της Αριστεράς» οι μεν, «Παραιτηθείτε προδότες» οι δε.
Ενα Μνημόνιο με αριστερή υπογραφή έχει δύναμη μεγαλύτερη κι από πυρηνική βόμβα. Ο ορθός λόγος δραπέτευσε κονιορτοποιημένος, η ψυχραιμία έχει χαθεί κι ο κόσμος της Αριστεράς είναι βαθιά τραυματισμένος.
Μια ολόκληρη εποχή τελειώνει με κρότο και λυγμούς
Μοιάζει με σεισμό, τόσο δυνατό σαν να μετακινήθηκαν όλες οι πλάκες της Γης. Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση υπογράφει Μνημόνιο μία μόλις εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα και το «όχι» του λαού, όταν η χώρα βρισκόταν αντιμέτωπη με το δίλημμα υποταγή ή χάος.
«Σήμερα τραγουδάμε. Από αύριο συνεχίζουμε»
Ανεβαίνουν προς την πλατεία Συντάγματος, ανεμίζοντας τις κόκκινες παντιέρες τους και τραγουδώντας το «Βandiera Rossa». Είναι δεκάδες, είναι εκατοντάδες, είναι χιλιάδες. Φτάνουν στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας από κάθε κατεύθυνση: απότην Αμαλίας, από την Οθωνος, από τη Σταδίου, από την Ερμού, από τη Φιλελλήνων. Είναι νέοι, είναι ηλικιωμένοι, είναι παιδάκια. Είναι Ελληνες, είναι Γάλλοι, είναι Πορτογάλοι, είναι Ισπανοί, είναι Γάλλοι. Ενα τεράστιο χαρούμενο ποτάμι. Είναι οι νικητές. Είναι εκείνοι που είπαν «όχι».
