Λένε πως δεν φοβάται μόνο όποιος δεν έχει τίποτα να χάσει. Χτες, που η Ελλάδα κρεμόταν για άλλη μια φορά από τα χείλη των Ευρωπαίων ηγετών, υπήρχαν άνθρωποι που δεν άνοιξαν στιγμή την τηλεόρασή τους, δεν πόσταραν το παραμικρό σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν αντάλλαξαν απόψεις με τους φίλους τους, δεν στάθηκαν στην ουρά του ΑΤΜ, δεν αγόρασαν έξτρα προμήθειες για το σπίτι.
«Είναι σαν να βρίσκεσαι στον 19ο με κλειδωμένη την πόρτα και κάποιοι απ’ έξω να σου βάζουν φωτιά. Ή θα πνιγείς από τις αναθυμιάσεις ή θα πηδήξεις στο κενό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική οικονομία. Ξέρω πάρα πολύ καλά τι θα συμβεί αν κερδίσει το “όχι” – και θα είναι πολύ πολύ ζόρικα».
Ανεβαίνουν προς την πλατεία Συντάγματος, ανεμίζοντας τις κόκκινες παντιέρες τους και τραγουδώντας το «Βandiera Rossa». Είναι δεκάδες, είναι εκατοντάδες, είναι χιλιάδες. Φτάνουν στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας από κάθε κατεύθυνση: απότην Αμαλίας, από την Οθωνος, από τη Σταδίου, από την Ερμού, από τη Φιλελλήνων. Είναι νέοι, είναι ηλικιωμένοι, είναι παιδάκια. Είναι Ελληνες, είναι Γάλλοι, είναι Πορτογάλοι, είναι Ισπανοί, είναι Γάλλοι. Ενα τεράστιο χαρούμενο ποτάμι. Είναι οι νικητές. Είναι εκείνοι που είπαν «όχι».
«Καινούργιοι άνθρωποι ουδέποτε υπήρξαν.
Και αν κάποιους ονομάσαμε πρωτόπλαστους
ήταν για να μας δώσει ψήφο εμπιστοσύνης
η πλειονότης φαντασία.
Φθαρμένους πάντα μας τους έστελνε
η άγνωστη αρχή τους»
«Εχω δυο παιδάκια και τώρα, για να τα ζήσω, πρέπει να ψάχνω φαγητό και γάλα στις δομές αλληλεγγύης. Γιατί; Είχα μια δουλειά επί δεκαετίες, είχα ένσημα, είχα τις οικονομίες μου, είχα το σπίτι μου, πλήρωνα φόρους»
«Η ζωή σου γίνεται σαν κινούμενη άμμος, κάθε μέρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ. […] Κι εσύ δίνεις μάχη για να εξασφαλίσεις το φαγητό τους»
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.