Ο χιονιάς αυτός ήταν μια κάποια λύσις. Δεν ξέρω πώς θα φαινόταν στον Καβάφη η παράφραση των «βαρβάρων» του, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι όσο οι ώρες περνούν και η «Αριάδνη» δεν απλώνει τον μίτο της στην Αθήνα.
«Οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να παραμένουμε πιστοί δεν είναι αυτοί που βάζουν τα χρήματα στον λογαριασμό μας κάθε μήνα. Είναι αυτοί που μας δίνουν την πρώτη ύλη, αυτοί που μας ανοίγουν τα σπίτια και τις καρδιές τους και μας επιτρέπουν να ασκούμε αυτό το επάγγελμα».
Εμείς η μεσαία τάξη, είμεθα η μόνη τάξη με έντιμη συνείδηση εθνική, παρασυρόμενοι όμως από τις άλλες τάξεις, στα νοήματα και στις πράξεις δίνουμε χροιά πολιτική…
«Η απελπισία δεν διαθέτει φτερά, δεν κάθεται απαραιτήτως σε ένα ξεστρωμένο τραπέζι, σε μια βεράντα, στην ακροθαλασσιά […] Γνωρίζω σε γενικές γραμμές την απελπισία με μακριές λεπτές εκπλήξεις, την απελπισία της υπερηφάνειας, την απελπισία της οργής […]
«Η Ευρώπη σαπίζει». Η φράση πηγαινοερχόταν στο τραπέζι των δημοσιογράφων που κάλυπταν την πρόσφατη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες.
Οι συνάδελφοι αναφέρονταν στα εφιαλτικά νούμερα της ανεργίας που αντιμετωπίζει η γηραιά ήπειρος, αλλά και στις στρατιές των εξαθλιωμένων εργαζομένων.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.