Πριν από οκτώ χρόνια τέτοιες μέρες η εξεγερμένη Αθήνα δονούνταν από το σύνθημα «Η Κωνσταντίνα δεν είναι μόνη». Το σύνθημα έγινε μυριόστομη κραυγή, έγινε μπροσούρα και αφίσα, ταξίδεψε μέχρι τα πέρατα της Γης.
«Ηταν ωραίο το θέατρο, αλλά μου άρεσε πολύ και το ταξίδι!» Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή του που είδε «ανθρώπους να παίζουν ζωντανά».
Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο πουθενά. Τα κλειδιά που κρατούσε στα χέρια του δεν είχαν κανένα νόημα πια – καμιά πόρτα δεν άνοιγαν. Και τα έπιπλά του δεν είχαν καμία αξία πια – δεν μπορούσε να τα πάρει μαζί του. Ούτε τα ρούχα του – πόσα να χωρέσει στις σακούλες;
Τιτάνια η ενεργητική αντίσταση των δομών-συλλογικοτήτων που προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες, καθώς πυκνώνουν οι τάξεις των ανέργων και των νεόπτωχων μέρα με τη μέρα – Μόνο στην Αττική 13.000 συμπολίτες μας επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια!
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.