«Θα ανακαταλάβουμε βαθμιαία την πλατεία και τα γύρω στενά σε συνεργασία με την αστυνομία και τις προνοιακές υπηρεσίες».
Μόνο όποιος περπατούσε χθες στην πλατεία Βικτωρίας θα μπορούσε να αντιληφθεί πλήρως το νόημα της προχθεσινής φράσης του δημάρχου της Αθήνας, Γιώργου Καμίνη.
Ηταν μια σακούλα από εκείνες τις μεγάλες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ που πουλάνε ανώνυμα τρόφιμα με τη δική τους ετικέτα. Και ντρεπόταν πολύ για τη σακούλα της.
Γιατί ήταν μόνο μία, γιατί τα πράγματα ήταν λίγα, γιατί τα παιδιά που πεινάνε και κρυώνουν είναι πολλά.
«Υπάρχουν λιοντάρια στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα υπάρχουν τα πάντα». Δεν μπορώ να θυμηθώ από ποιο θεατρικό του Τσέχοφ ξεπήδησε η φράση που παίζει στο μυαλό μου Τρίτη μεσημέρι, στην πλατεία Βικτωρίας.
Καθεμία μόνη στο σαλόνι της και σε μικρές συντροφιές στα καφενεία, σε ΚΑΠΗ και σε σχολεία δίνουν τη μάχη με τις βελόνες τους. Είναι γυναίκες -μαθήτριες, μαμάδες, γιαγιάδες, εργαζόμενες, άνεργες- που καθημερινά κάνουν την αγάπη τους πλεκτό: κουβερτάκια, σκουφάκια, γαντάκια για τα παιδιά των προσφύγων που, φεύγοντας από την Ειδομένη, συνεχίζουν το άγριο ταξίδι τους σε μια ζόρικη Ευρώπη.
«Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά». Με αυτό το σύνθημα κατέβηκαν σε απεργία οι εργαζόμενοι των καταστημάτων που άνοιξαν χθες -πρώτη ημέρα του «δεκαήμερου ενδιάμεσων φθινοπωρινών εκπτώσεων»- από τις 11.00 μέχρι τις 18.00, όπως πρότεινε ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών & Θεσσαλονίκης.
Κι αν φύγουν
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο• έγινε γνωστός γι' αυτό και πέθανε γι' αυτό. Αλλοι πολιτικοί ηγέτες, λιγότερο επιφανείς (και όχι περισσότερο ειλικρινείς), έχουν κι αυτοί τα όνειρά τους. Αλλά δεν τα λένε δημοσίως, τα υπονοούν, τα αφήνουν να αιωρούνται, τα ψιθυρίζουν στους ψηφοφόρους τους, κλείνοντας το ματάκι, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην.
Φράουλες & Αίμα
Στην Ηλεία τα τελευταία τρία χρόνια συντελείται ένα μικρό οικονομικό θαύμα την ώρα που η αγροτική οικονομία μαραζώνει. Με πρωτοποριακές καλλιέργειες, καλύτερες ποικιλίες φρούτων και ευρωπαϊκή αντίληψη στη διακίνηση και την οργάνωση, οι αγρότες ανοίγουν συνεχώς νέες αγορές και διπλασιάζουν τα εισοδήματά τους. Όχι άδικα λοιπόν αποκαλούν τη φράουλα «κόκκινο χρυσό». Κι εμείς αυτό το κόκκινο αναζητούσαμε όταν κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες στη Νέα Μανωλάδα. Το χρυσό ήταν όντως βαμμένο κόκκινο, αλλά δεν ήταν το κόκκινο της φράουλας. Ήταν το αίμα.
Κωνσταντίνα Κούνεβα – Ιστορία εργασιακής φρίκης
«Είδα»! Είναι η πρώτη λέξη που έγραψε η φρικτά κακοποιημένη συνδικαλίστρια μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Η Κωνσταντίνα επικοινωνεί πλέον μόνο με σημειώματα, γιατί φωνητικές χορδές δεν έχει... Η «φωνή» της, όμως, αν όλα πάνε καλά, δεν θα σταματήσει να φωνάζει για το άδικο.